"Δεν παίζεις σοβαρά," είπα στον Άρη και σηκώθηκα αγανακτισμένος. Με μιαν απότομη κίνηση, καθόλου τυχαία, ξάπλωσε όλα τα πλαστικά στρατιωτάκια, μισά δικά μου και μισά δικά του, που στήναμε όλο το πρωί σε σειρές πάνω στο πλατύσκαλο.
"Μα είναι παιγνίδι," διαμαρτυρήθηκε αδιάφορα. Πήρε τα δικά του και έφυγε. Έτρεμα από τα νεύρα μου. Να μη σε ξαναδώ, σκεφτόμουν. Ήδη, όμως, ένιωθα μόνος. Πήρα και εγώ τα δικά μου, προσεκτικά λες και ήταν τραυματίες, τα έβαλα στο πράσινο κουτί και ανέβηκα στο σπίτι.
"Δεν κάνεις για παιγνίδι" έλεγα μέσα μου και η μάνα μου ανησυχούσε που έσφιγγα τα χείλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου